لکنت و گفتاردرمانی

گفتاردرمانی در لکنت

لکنت چیست؟

لکنت یک اختلال گفتاری است که شامل مشکلات مکرر و قابل توجهی در روانی و جریان گفتار طبیعی است. افرادی که لکنت دارند می دانند چه می خواهند بگویند ، اما در بیان آن مشکل دارند. به عنوان مثال ، آنها ممکن است یک کلمه ، یک هجا ، یا یک صامت یا مصوت را تکرار یا طولانی کنند. یا ممکن است در حین صحبت مکث کنند زیرا به یک کلمه یا صدا مشکل دار رسیده اند. ناروانی در کودکان خردسال به عنوان بخشی عادی از یادگیری صحبت کردن رایج است. کودکان خردسال ممکن است زمانی لکنت  داشته باشند که توانایی های گفتاری و زبانی آنها به اندازه کافی رشد نکرده باشد تا بتوانند با آنچه می خواهند بگویند پیش بروند.  اما گاهی اوقات لکنت یک بیماری مزمن است که تا بزرگسالی ادامه می یابد. این نوع لکنت می تواند بر عزت نفس و تعامل با افراد دیگر تأثیر بگذارد.کودکان و بزرگسالان مبتلا به لکنت  ممکن است از درمان هایی مانند گفتاردرمانی ، استفاده از وسایل الکترونیکی برای بهبود تسلط گفتار یا درمان رفتاری شناختی بهره مند شوند. علائم:

علائم و نشانه های لکنت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

مشکل در شروع یک کلمه ، عبارت یا جمله

طولانی کردن یک کلمه یا صداهای درون یک کلمه

تکرار صدا ، هجا یا کلمه

سکوت مختصر برای هجا یا کلمات خاص ، یا مکث در یک کلمه

در صورت پیش بینی مشکل انتقال به کلمه بعدی ، افزودن کلمات اضافی مانند “اووم”

تنش ، سفتی یا حرکت بیش از حد صورت یا قسمت های دیگر بدن برای تولید یک کلمه

نگرانی از صحبت کردن

توانایی محدود برای برقراری ارتباط موثر

مشکلات گفتاری لکنت ممکن است با موارد زیر همراه باشد:

سریع چشمک می زند

لرزش لب یا فک

تیک های صورت

تکان های سر

مشت های گره کرده

لکنت ممکن است زمانی که فرد هیجان زده ، خسته یا تحت استرس است ، یا هنگام احساس خودآگاهی ، عجله یا تحت فشار قرار گرفتن ، بدتر شود. شرایطی مانند صحبت کردن در مقابل گروه یا صحبت با تلفن می تواند برای افرادی که دچار لکنت هستند دشوار باشد. با این حال ، اکثر افرادی که لکنت  دارند می توانند بدون لکنت هنگام صحبت با خود و هنگام آواز خواندن یا صحبت همزمان با شخص دیگری صحبت کنند.

چه موقع به پزشک یا آسیب شناس گفتار مراجعه کنید؟

معمولاً برای کودکان بین 2 تا 5 سال دوره هایی پیش می آید که ممکن است دچار لکنت شوند. برای اکثر کودکان ، این بخشی از یادگیری صحبت است و به خودی خود بهتر می شود. با این حال ، لکنت زبان مداوم ممکن است برای بهبود تسلط در گفتار نیاز به درمان داشته باشد. در صورت لکنت، برای ارجاع با پزشک خود تماس بگیرید یا مستقیماً با آسیب شناس گفتار تماس بگیرید:

• هنگامی که بیش از شش ماه دوام می آورد
• با سایر مشکلات گفتاری یا زبانی رخ می دهد
• بیشتر مکرر می شود یا با بزرگ شدن کودک ادامه می یابد
• با سفت شدن ماهیچه ها یا مشکل در صحبت کردن ظاهر می شود
• بر توانایی برقراری ارتباط موثر در مدرسه ، محل کار یا تعاملات اجتماعی تأثیر می گذارد
• باعث اضطراب یا مشکلات عاطفی می شود ، مانند ترس یا اجتناب از شرایطی که صحبت کردن ضروری است
• در بزرگسالی شروع می شود

علل:

محققان به مطالعه علل زمینه ای لکنت زبان می پردازند. ترکیبی از عوامل ممکن است دخیل باشد. دلایل احتمالی لکنت زبان عبارتند از:

ناهنجاری در کنترل حرکتی گفتار برخی شواهد نشان می دهد که ناهنجاری هایی در کنترل حرکتی گفتار مانند زمان بندی ، هماهنگی حسی و حرکتی ممکن است دخیل باشد.

ژنتیک لکنت در خانواده ها متداول است. به نظر می رسد لکنت  می تواند ناشی از ناهنجاری های ارثی (ژنتیکی) باشد.

لکنت زبان ناشی از علل دیگر:

ناروانی گفتار را می توان به دلایلی غیر از لکنت زبان تکثیر کرد. سکته مغزی ، ضربه مغزی یا سایر اختلالات مغزی می تواند باعث کندی گفتار یا مکث یا صداهای تکراری (لکنت عصبی) شود.

ناروانی گفتار همچنین می تواند در زمینه پریشانی احساسی مختل شود. گوینده هایی که لکنت زبان ندارند ممکن است در هنگام عصبی بودن یا احساس فشار دچار اختلال ناروانی شوند. این موقعیت ها همچنین ممکن است باعث شود که سخنرانانی که لکنت زبان دارند کمتر صحبت کنند.

مشکلات گفتاری که پس از ضربه روحی (لکنت روانی) ظاهر می شوند ، غیر معمول هستند و با لکنت زبان تکاملی یکسان نیستند.

عوامل خطر:

احتمال لکنت زبان مردها بسیار بیشتر از زنان است. عواملی که خطر لکنت را افزایش می دهند عبارتند از:

تاخیر در رشد کودک. کودکانی که دچار تاخیر در رشد یا سایر مشکلات گفتاری هستند ممکن است بیشتر دچار لکنت شوند.

داشتن بستگان مبتلا به لکنت در خانواده هایی که کودک مبتلا به لکنت دارند متداول است.

فشار استرس در خانواده ، انتظارات زیاد والدین یا انواع دیگر فشارها می تواند لکنت زبان موجود را بدتر کند.

عوارض

• لکنت زبان می تواند منجر به موارد زیر شود:
• مشکلات در برقراری ارتباط با دیگران
• اضطراب برای صحبت کردن
• صحبت نکردن یا اجتناب از موقعیت هایی که نیاز به صحبت دارد
• از دست دادن مشارکت و موفقیت اجتماعی ، تحصیلی یا کاری
• مورد آزار و اذیت قرار گرفتن
• عزت نفس پایین

گفتار درمانی و لکنت (ارزیابی):

تشخیص توسط یک متخصص گفتار و زبان که برای ارزیابی و درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلالات گفتاری و زبانی آموزش دیده است انجام میشود.

اگر والدین کودکی هستید که لکنت زبان دارند ، پزشک یا آسیب شناس گفتار ممکن است:

• در مورد سابقه سلامتی فرزندتان ، از جمله زمان شروع لکنت و زمانی که لکنت بیشتر شده است ، سوال بپرسد.
• سوالاتی درباره تأثیر لکنت بر زندگی فرزندتان مانند روابط با دیگران و عملکرد مدرسه بپرسد
• و در نهایت با استفاده از آزمون های رسمی و غیر رسمی کودک شما را ارزیابی کند.

برنامه های گفتاردرمانی در مراجعین مبتلا به لکنت:

پس از ارزیابی جامع توسط آسیب شناس گفتار ، می توان در مورد بهترین روش درمانی تصمیم گیری کرد. چندین روش مختلف برای درمان کودکان و بزرگسالان لکنت زبان در دسترس است. به دلیل متفاوت بودن مسائل و نیازهای فردی ، یک روش و یا ترکیبی از روش ها که برای یک فرد مفید است ممکن است برای دیگری موثر نباشد. درمان ممکن است تمام علائم لکنت را از بین نبرد ، اما می تواند مهارت هایی را آموزش دهد که به موارد زیر کمک می کند:

تسلط بر گفتار را بهبود بخشد

ایجاد ارتباط موثر

مشارکت کامل در مدرسه ، کار و فعالیتهای اجتماعی

چند نمونه از روشهای درمانی – بدون ترتیب اثربخشی خاص – عبارتند از:

گفتاردرمانی: گفتاردرمانی می تواند به شما بیاموزد که گفتار خود را کند کنید و یاد بگیرید که هنگام صحبت به لکنت خود توجه کنید. ممکن است هنگام شروع گفتاردرمانی بسیار آهسته و عمدی صحبت کنید ، اما با گذشت زمان ، می توانید به الگوی گفتاری طبیعی تری دست پیدا کنید.

لوازم الکترونیکی: چندین دستگاه الکترونیکی برای افزایش روانی گفتار موجود است. تأخیر در بازخورد شنوایی شما را ملزم می کند که گفتار خود را کند کنید در غیر این صورت صدا از طریق دستگاه تحریف می شود. روش دیگری گفتار شما را تقلید می کند به گونه ای که به نظر می رسد گویی در حال هماهنگی با شخص دیگری هستید. برخی از وسایل الکترونیکی کوچک در حین فعالیت های روزانه پوشیده می شوند. در مورد انتخاب دستگاه از یک آسیب شناس گفتارو زبان راهنمایی بخواهید.

درمان رفتاری-شناختی: این نوع روان درمانی می تواند به شما در یادگیری تشخیص و تغییر شیوه های تفکر که ممکن است لکنت زبان را بدتر کند ، کمک کند. همچنین می تواند به شما در رفع استرس ، اضطراب یا مشکلات عزت نفس مربوط به لکنت کمک کند.

تعامل والدین و فرزندان مشارکت والدین در تمرین تکنیک ها در خانه بخش مهمی از کمک به کودک، به ویژه همراه با برخی روش ها برای مقابله با لکنت است. برای تعیین بهترین روش برای فرزند خود ، از راهنمایی های آسیب شناس گفتار-زبان پیروی کنید.

دارو: اگرچه برخی از داروها برای لکنت آزمایش شده اند ، اما هنوز هیچ دارویی برای کمک به این مشکل اثبات نشده است.

اگر والد کودکی هستید که لکنت زبان دارد ، این نکات ممکن است به شما کمک کند:

با دقت به فرزند خود گوش دهید. هنگام صحبت کردن ، تماس چشمی طبیعی خود را حفظ کنید.

منتظر بمانید تا کودک کلمه ای را که می خواهد بگوید ، بیان کند. برای تکمیل جمله، فکر خود را وارد نکنید.

زمانی را در نظر بگیرید که بتوانید بدون حواس پرتی با کودک خود صحبت کنید. زمان وعده های غذایی می تواند فرصت مناسبی برای گفتگو فراهم کند.

به آرامی و بدون عجله صحبت کنید. اگر به این شکل صحبت می کنید ، کودک شما اغلب همین کار را می کند ، که ممکن است به کاهش لکنت کمک کند.

نوبت صحبت کردن را رعایت کنید و همه اعضای خانواده خود را تشویق کنید تا شنونده خوبی باشند و به نوبت صحبت کنند.

برای آرامش تلاش کنید. تمام تلاش خود را بکنید تا در خانه فضایی آرام ایجاد کنید که در آن کودک شما در صحبت آزادانه احساس راحتی کند.

روی لکنت زبان کودک خود تمرکز نکنید. سعی کنید در طول تعاملات روزانه توجه خود را به لکنت زبان جلب نکنید. کودک خود را در معرض شرایطی قرار ندهید که احساس فوریت ، فشار یا نیاز به عجله ایجاد می کند یا که باعث می شود فرزند شما در حضور دیگران صحبت کند.

به جای انتقاد ، ستایش کنید. بهتر است کودک خود را به خاطر واضح صحبت کردن تحسین کنید تا اینکه توجه را به لکنت زبان جلب کنید. اگر گفتار کودک خود را درست انجام می دهید ، این کار را به شیوه ای ملایم و مثبت انجام دهید.

فرزند خود را همانطور که هست بپذیرید. واکنش منفی نشان ندهید یا به دلیل لکنت زبان کودک خود را مورد انتقاد یا تنبیه قرار ندهید. این می تواند بر احساس ناامنی و خودآگاهی بیفزاید. حمایت و تشویق می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.

ارتباط با افراد دیگر

این می تواند برای کودکان ، والدین و بزرگسالانی که لکنت زبان دارند برای ارتباط با سایر افراد لکنت زبان یا بچه هایی که لکنت زبان دارند مفید باشد. چندین سازمان گروه های حمایتی را ارائه می دهند. همراه با تشویق ، اعضای گروه پشتیبانی ممکن است توصیه ها و نکات مقابله ای را ارائه دهند که ممکن است شما در نظر نگرفته باشید.

احتمالاً ابتدا لکنت زبان را با متخصص اطفال فرزند خود یا پزشک خانوادگی خود در میان بگذارید. سپس ممکن است پزشک شما را به متخصص اختلالات گفتار و زبان (آسیب شناس گفتار-زبان) ارجاع دهد.

اگر فرد بالغی هستید که لکنت زبان دارید ، آنچه شما می توانید انجام دهید. قبل از قرار ملاقات با درمانگر ، لیستی تهیه کنید که شامل موارد زیر باشد:

نمونه هایی از کلمات یا صداهای مشکل ساز ، مانند کلماتی که با صامت یا مصوت خاص شروع می شوند. ممکن است برای ضبط یک قسمت از لکنت ، در صورت امکان ، برای ارزیابی در قرار ملاقات مفید باشد.

در رابطه با مشکلات فعلی و تأثیر لکنت بر زندگی خود بحث کنید.

اطلاعات پزشکی ، از جمله سایر شرایط سلامت جسمی یا روانی را به درمانگر خود بگویید.

هرگونه دارو ، ویتامین ، گیاهان دارویی یا مکمل های دیگر که به طور منظم مصرف می شوند ، از جمله دوزهای مصرفی را به درمانگر اطلاع دهید.

برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک یا آسیب شناس گفتار بپرسید شامل موارد زیر است:

علت لکنت زبان چیست؟

چه نوع آزمایشاتی مورد نیاز است؟

آیا این وضعیت موقت است یا طولانی مدت؟

چه درمان هایی در دسترس است و کدام را توصیه می کنید؟

آیا جایگزینی برای روش اولیه ای که پیشنهاد می کنید وجود دارد؟

آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

در هنگام ملاقات خود از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک یا آسیب شناس گفتار داشته باشید

پزشک یا آسیب شناس گفتار به احتمال زیاد تعدادی سوال از شما می پرسد. آماده پاسخگویی به آنها باشید تا وقت خود را برای بررسی هر نکته ای که می خواهید زمان بیشتری را صرف آن کنید ، ذخیره کنید. ممکن است از شما سوالاتی مانند:

اولین بار چه زمانی متوجه لکنت شدید؟

آیا لکنت همیشه وجود دارد یا می آید و می رود؟

آیا به نظر می رسد چیزی لکنت را بهبود می بخشد؟

آیا چیزی به نظر می رسد که اوضاع را بدتر کند؟

آیا در خانواده شما کسی سابقه لکنت دارد؟

لکنت چه تاثیری بر زندگی شما یا فرزند شما داشته است ، مانند عملکرد مدرسه یا کار یا تعامل اجتماعی؟

 

نویسنده : شمیم قاضی